دلانه

شهرری یکی از مکان هایی است که همیشه از من دلبری میکند... خیلی آرامم می کند، سبکبالم می کند... بعد از مدتها دیروز دوباره زائر ری بودم، خیلی وقت بود که گرد گناه سوی چشمانم را برای گشوده شدن به سوی حرم گرفته بود، دیروز هم خیلی مسرانه خود را راهی حرم کردم نمیدانم چرا ولی خیلی هم نتوانستم بمانم... در بازگشت اما رزقم هم صحبتی با پیرزنی بود باصفا، که هر هفته پنج شنبه یا جمعه ها راهی امام زاده صالح یا شاه عبدالعظیم می شود! نمیدانم چه صفایی در وجودش بود که 20 دقیقه همراهیش برایم کلی نشاط آور بود... بعضی ها را نور ایمان چنان صفایی داده که حتی سلام ساده شان هم به دل می نشیند و می ماند... بی اختیار موقع جدا شدن دستانش را به رسم محبت فشردم و جدا شدم... دلانه...

دلانه...

دلانه...